BRINCADEIRA // ŜERCAĴO - KRONIKO DE LUIS FERNANDO VERISSIMO

BRINCADEIRA // ŜERCAĴO

- KRONIKO DE LUIS FERNANDO VERISSIMO

Começou como uma brincadeira. Telefonou para um conhecido e disse: – Eu sei de tudo. Depois de um silêncio, o outro disse: – Como é que você soube? – Não interessa. Sei de tudo. – Me faz um favor. Não espalha. – Vou pensar. – Por amor de Deus. – Está bem. Mas olhe lá, hein? Descobriu que tinha poder sobre as pessoas. – Sei de tudo. – Co- como? – Sei de tudo. – Tudo o quê? – Você sabe. – Mas é impossível. Como é que você descobriu? A reação das pessoas variava. Algumas perguntavam em seguida: – Alguém mais sabe? Outras se tornavam agressivas: – Está bem, você sabe. E daí? – Daí nada. Só queria que você soubesse que eu sei. – Se você contar para alguém, eu… – Depende de você. – De mim, como? – Se você andar na linha, eu não conto. – Certo. Uma vez, parecia ter encontrado um inocente. – Eu sei de tudo. – Tudo o quê? – Você sabe. – Não sei. O que é que você sabe? – Não se faz de inocente. – Mas eu realmente não sei. – Vem com essa. – Você não sabe de nada. – Ah, quer dizer que existe alguma coisa pra saber, mas eu é que não sei o que é? – Não existe nada. – Olha que eu vou espalhar… – Pode espalhar que é mentira. – Como é que você sabe o que eu vou espalhar? – Qualquer coisa que você espalhar será mentira. – Está bem. Vou espalhar. Mas dali a pouco veio um telefonema. – Escute. Estive pensando melhor. Não espalha nada sobre nada daquilo. – Aquilo o quê? – Você sabe. Passou a ser temido e respeitado. Volta e meia alguém se aproximava dele e sussurrava: – Você contou para alguém? – Ainda não. – Puxa. Obrigado. Com o tempo, ganhou uma reputação. Era de confiança. Um dia, foi procurado por um amigo com uma oferta de emprego. O salário era enorme. – Por que eu? – quis saber. – A posição é de muita responsabilidade – disse o amigo. – Recomendei você. – Por quê? – Pela sua discrição. Subiu na vida. Dele se dizia que sabia tudo sobre todos, mas nunca abria a boca para falar de ninguém. Além de bem-informado, um gentleman. Até que recebeu um telefonema. Uma voz misteriosa que disse: – Sei de tudo. – Co- como? – Sei de tudo. – Tudo o quê? – Você sabe. Resolveu desaparecer. Mudou-se de cidade. Os amigos estranharam o seu desaparecimento repentino. Investigaram. O que ele estaria tramando? Finalmente foi descoberto numa praia distante. Os vizinhos contam que uma noite vieram muitos carros e cercaram a casa. Várias pessoas entraram na casa. Ouviram-se gritos. Os vizinhos contam que a voz que se ouvia era a dele, gritando: - Era brincadeira! Era brincadeira! Foi descoberto de manhã, assassinado. O crime nunca foi desvendado. Mas as pessoas que o conheciam não têm dúvidas sobre o motivo. Sabia demais.

Ĉio komenciĝis el ŝerceto. Li telefonis al konatulo kaj anoncis, per malkaŝtona voĉo: - Mi scias tion pri vi. Post silento, la alia demandis konfestone: - Kiel vi eksciis? - Ne gravas. Mi nur scias. - Faru al mi komplezon. Ne diskonigu tion. - Prie mi decidos poste. - Pro amo al Dio! - Konsentite. Sed restu atenta, ĉu? Li eltrovis, ke li havas povon super la personoj. - Mi malkaŝis tion pri vi. - Ki-kiel? - Mi jam eksciis ĉion. - Ĉion, kion? - Vi scias, pri kio mi parolas. - Sed estas neeble! Kiel vi malkaŝis tion? La reagoj de la homoj havis siajn diferencojn. Kelkaj tuj demandis: - Ĉu iu alia scias? Aliaj iĝis koleraj: - Jes, vi scias. Kaj kio el tio? - El tio, nenio. Mi nur volas, ke vi sciu, ke mi scias. - Se vi sciigos tion al iu alia, mi... - Dependos de vi. - De mi, kial? - Se vi kondutos dece, mi sciigos neniun alian prie. - Konsentite. Iun fojon, ŝajnis, ke li renkontis iun senpekulon. - Mi malkaŝis tion pri vi. - Tion, kion? - Vi scias. - Ne, mi ne scias. Kion vi malkaŝis pri mi? - Ne ŝajnigu vin nenionscia! - Sed efektive mi ne scias, al kio vi aludas. - Ne trompu min! - Vi malkaŝis nenion pri mi! - Ha ha! Do, vi ja havas ion malkaŝindan, sed estas mi, kiu ne scias, kio ĝi estas, ĉu ne?! - Ekzistas nenio tia! - Sciu, ke mi diskonigos ĝin... - Ne gravas, ke vi diskonigos ĝin, ĉar ĝi estas mensogaĵo. - Kial vi certas, ke mi diskonigos ĝin? - Ion ajn, kion vi diskonigos pri mi, estos mensogaĵo. - Do, mi foriros. Mi ekdiskonigos ĝin. Tamen, post nelonge aŭdiĝis telefonvoko. - Rekonsideru tion. Mi pensis pli bone. Mi petas, ke vi diskonigu nenion pri tio... - Pri tio, kio? - Vi scias, pri kio mi parolas. Li komencis esti timata kaj respektata en la urbo. Ofte iu alproksimiĝis al li kaj flustris: - Ĉu vi sciigis tion al iu alia? - Ankoraŭ ne. - Bonege! Dankon! Kun la paso de la tempo, li akiris bonan reputacion. Iun tagon li estis vizitata de iu amiko, kiu faris al li oferton de laboro. La salajro estus grandega. - Sed kial mi? – li volis scii. - La posteno postulas multan respondecemon – diris la amiko. – Mi rekomendis vin por ĝi. - Kial? - Pro via diskreteco. Li prosperis en la vivo. Oni diradis, ke li scias ĉion pri ĉiuj, sed ke li neniam malfermas la buŝon por paroli pri iu ajn. Krom bone informita, li estis ĝentlemano. Tio, ĝis okazis iu telefonalvoko al li. Mistera voĉo diris: - Mi scias tion pri vi. - Ki-kion vi di-diris? - Mi scias tion pri vi. - Tion, kion? - Vi scias, pri kio mi parolas. Li decidis formalaperi. Li transloĝiĝis al alia urbo. Liaj amikoj miris pro lia subita malapero. Ili esploris la aferon. Kion li estus plananta foreste? Finfine li estis malkaŝita ĉe malproksima strando. La tieaj najbaroj rakontis, ke, en iu nokto, multaj aŭtomobiloj alvenis kaj ĉirkaŭis lian loĝejon. Multaj homoj invadis la domon. Aŭdiĝis krioj. La najbaroj asertis, ke la aŭdata voĉo estis lia, krianta: - Tio estis ŝercaĵo! Tio estis ŝercaĵo! Li estis renkontita en la sekvinta mateno, murdite. La krimo neniam estis prisolvita. Tamen la homoj, kiuj konis lin, havis nenian dubon pri ĝia motivo: li sciis tro multe.