A ALMA DOS DIFERENTES / LA ANIMO DE LA DIFERENCULOJ – KRONIKO DE ARTUR DA TÁVOLA

Ah, o diferente, esse ser especial! Diferente não é quem pretenda ser. Esse é um imitador do que ainda não foi imitado, nunca um ser diferente. Diferente é quem foi dotado de alguns mais e de alguns menos em hora, momento e lugar errados para os outros. Que riem de inveja de não serem assim. E de medo de não agüentar, caso um dia venham, a ser. O diferente é um ser sempre mais próximo da perfeição. O diferente nunca é um chato. Mas é sempre confundido por pessoas menos sensíveis e avisadas. Supondo encontrar um chato onde está um diferente, talentos são rechaçados; vitórias, adiadas; esperanças, mortas. Um diferente medroso, este sim, acaba transformando-se num chato. Chato é um diferente que não vingou. Os diferentes muito inteligentes percebem porque os outros não os entendem. Os diferentes raivosos acabam tendo razão sozinhos, contra o mundo inteiro. Diferente que se preza entende o porque de quem o agride. Se o diferente se mediocrizar, mergulhará no complexo de inferioridade. O diferente paga sempre o preço de estar - mesmo sem querer - alterando algo, ameaçando rebanhos, carneiros e pastores. O diferente suporta e digere a ira do irremediavelmente igual: a inveja do comum; o ódio do mediano. O verdadeiro diferente sabe que nunca tem razão, mas que está sempre certo. O diferente começa a sofrer cedo, já no primário, onde os demais de mãos dadas, e até mesmo alguns adultos por omissão, se unem para transformar o que é peculiaridade e potencial em aleijão e caricatura. O que é percepção aguçada em: "Puxa, fulano, como você é complicado". O que é o embrião de um estilo próprio em : "Você não está vendo como todo mundo faz? " O diferente carrega desde cedo apelidos e marcações os quais acaba incorporando. Só os diferentes mais fortes do que o mundo se transformam nos seus grandes modificadores. Diferente é o que vê mais longe do que o consenso. O que sente antes mesmo dos demais começarem a perceber. Diferente é o que se emociona enquanto todos em torno agridem e gargalham. É o que engorda mais um pouco; chora onde outros xingam; estuda onde outros burram. Quer onde outros cansam. Espera de onde já não vem. Sonha entre realistas. Concretiza entre sonhadores. Fala de leite em reunião de bêbados. Cria onde o hábito rotiniza. Sofre onde os outros ganham. Diferente é o que fica doendo onde a alegria impera. Aceita empregos que ninguém supõe. Perde horas em coisas que só ele sabe importantes. Engorda onde não deve. Diz sempre na hora de calar. Cala nas horas erradas. Não desiste de lutar pela harmonia. Fala de amor no meio da guerra. Deixa o adversário fazer o gol, porque gosta mais de jogar do que de ganhar. Ele aprendeu a superar riso, deboche, escárnio, e consciência dolorosa de que a média é má porque é igual. Os diferentes aí estão: enfermos, paralíticos, machucados, engordados, magros demais, inteligentes em excesso, bons demais para aquele cargo, excepcionais, narigudos, barrigudos, joelhudos, de pé grande, de roupas erradas, cheios de espinhas, de mumunha, de malícia ou de baba. Aí estão, doendo e doendo, mas procurando ser, conseguindo ser, sendo muito mais. A alma dos diferentes é feita de uma luz além. Sua estrela tem moradas deslumbrantes que eles guardam para os pouco capazes de os sentir entender. Nessas moradas estão tesouros da ternura humana. De que só os diferentes são capazes. Não mexa com o amor de um diferente. A menos que você seja suficientemente forte para suportá-lo depois.”

Ha, la diferenculo, tiu speciala estulo! Diferenculo ne estas tiu, kiu pretendas esti. Tiu ĉi estas nur imitanto de tio, kio ankoraŭ ne estis imitata, sed li neniel estas diferenca estulo. Diferenculo estas tiu, kiu estas dotita de kelkaj plioj kaj kelkaj malplioj en horo, momento kaj loko malĝustaj, laŭ aliaj kiuj mokridas lin de envio ne esti same dotitaj, kaj kiuj timas suferi, se ili estonte estos same dotitaj. La diferenculo neniam estas tedulo. Sed li estas ĉiam misdifinata de homoj malpli sentemaj kaj malpli atentemaj, kiuj opinias renkonti tedulon tie, kie estas diferenculo. Pro tio talentoj estas forrifuzataj, venkoj estas prokrastataj kaj esperoj estas mortigataj. Timema diferenculo, jes, fine transformiĝas en tedulon. Tedulo estas nesukcesinta diferenculo. La tre inteligentaj diferenculoj perceptas, kial la aliaj ne komprenas ilin. La koleremaj diferenculoj, en la fino, pravas solaj kontraŭ la tuta mondo. Memfida diferenculo komprenas la kialon de tiu, kiu ofendas lin. Se diferenculo mezvalorigos sin, tiam li ĵetos sin en la komplekson de malsupereco. La diferenculo, eĉ nevole, ĉiam elportas la ŝarĝon esti ŝanĝanta ion, minacanta gregojn, ŝafojn kaj paŝtistojn. La diferenculo subtenas kaj digestas la koleron de tiuj nerebonigeble egalaj, la envion de la ordinaruloj, la malamon de la mezemuloj. La vera diferenculo konscias, ke li neniam pravas, sed ke li estas ĉiam konforma al la vero. La diferenculo komencas suferi frue, jam en la elementa lernejo, kie la ceteruletoj, samsintene, kaj eĉ ankaux kelkaj plenaĝuloj, per preterlaso, unuigas sin, por ŝanĝi tion, kio estas specialaĵo kaj potencialo, en kriplaĵon kaj karikaturon; tion, kio estas fajna percepto, en: “Ho, tiaulo! Kiel komplika vi estas!”; tion, kio estas la embrio de propra stilo, en: “Ĉu vi ne atentas, kiel la aliaj faras?” Ekde frue, la diferenculo portas moknomojn kaj stampojn, kiujn li iom post iom asimilas. Nur la diferenculoj pli fortaj ol la mondo transformas sin en ĝiajn grandajn modifantojn. Diferenculo estas tiu, kiu vidas pli transmalproksimen ol la konvenularo; tiu, kiu sentas eĉ antaŭ ol tiuj, kiuj komencas percepti. Diferenculo estas tiu, kiu emociiĝas, dum ĉiuj aliaj ĉirkaŭe agresas kaj ridegas. Estas tiu, kiu dikiĝas iom pli; tiu, kiu ploras tiam, kiam aliaj insultas; tiu, kiu studas, dum aliaj azeniĝas. Li volas tiam, kiam aliaj laciĝas. Li atendas el tio, kio jam elĉerpiĝis. Li revas inter realistoj, kaj li konkretigas inter revuloj. Li parolas pri lakto en rondo de ebriuloj; li kreas tie, kie la kutimo rutinigas; li suferas tiam, kiam la aliaj gajnas. Diferenculo estas tiu, kiu sentas doloron tie, kie regas la gajeco; tiu, kiu akceptas dungon, kiun neniu povas prezenti al si. Li perdas horojn kun aferoj, kiujn nur li rekonas gravaj. Li dikiĝas tie, kie li ne devas. Li ĉiam diras ion en momento silenti, kaj li silentas en malĝustaj horoj. Li ne rezignas batali por la harmonio. Li parolas pri amo meze de la milito. Li lasas la kontraŭulon fari la golon, ĉar li pli ŝatas ludi, ol gajni. Li lernis superi la firidon, la mokadon, la rikanadon kaj la doloran konscion, surbaze de tio, ke la plimulto estas malbona, ĉar ĝi estas sameca. La diferenculoj estas ĉie. Ili estas malsanaj, paralizitaj, vunditaj, dikiĝintaj, maldikegaj, blindaj, inteligentegaj, tro kapablaj por tiu posteno, esceptemaj, longnazaj, dikventraj, grandgenuaj, grandpiedaj, misvestitaj, plenaj de aknoj, de artifikoj, de ruzaĵoj aŭ de babilaĵo. Jen ili estas tie kaj tie, dolorantaj kaj dolorantaj, sed penantaj esti, sukcesantaj esti, estantaj multe pli. La animo de la diferenculoj estas farita el transa lumo. Ĝia stelo posedas ravajn loĝejojn, kiujn ili gardas al tiuj malmultaj kapablaj senti kaj kompreni ilin. En tiuj loĝejoj estas trezoroj de la homa tenereco, kiujn nur la diferenculoj kapablas estigi. Ne tuŝu la amon de diferenculo, escepte se vi estas sufiĉe forta subteni ĝin poste.